متنی که هروز باید خواند

گابریل گارسیا مارکز به سرطان لنفاوی مبتلاست و می‌داند عمر زیادی برایش باقی نیست.درادامه ی مطلب بخوانید چگونه در این نامه‌ی کوتاه از جهان و خوانندگان خود خداحافظی می‌کند:

اگر پروردگار لحظه‌ای از یاد می‌برد که من آدمکی مردنی بیش نیستم و فرصتی ولوکوتاه برای زنده ماندن به من می‌داد از این فرصت به بهترین وجه ممکن استفاده می‌کردم. به احتمال زیاد هر فکرم را به زبان نمی‌راندنم، اما یقیناهرچه رامی‌گفتم فکرمی‌کردم.    

هر چیزی رانه به دلیل قیمت که به دلیل نمادی که بود بها میدادم . 

کمترمی‌خوابیدم و بیشتر رویا می‌بافتم؛ زیرا در ازای هردقیقه چشمی که می‌بندیم،شصت ثانیه نور از دست می‌دهیم.

راه را از‌‌ همان جایی ادامه می‌دادم که سایرین متوقف شده بودند و زمانی برمی‌خواستم که سایرین هنوز درخوابند.

اگر پروردگار فرصت کوتاه دیگری به من می‌بخشید، ‌ ساده‌تر لباس می‌پوشیدم، در آفتاب غوطه می‌خوردم و نه تنها جسم که روحم را نیز در آفتاب عریان می‌کردم.

به همه ثابت می‌کردم که به دلیل پیر شدن نیست که دیگر عاشق نمی‌شوند،بلکه زمانی پیر می‌شوند که دیگر عاشق نمی‌شوند.                                              

به بچه‌ها بال می‌دادم، اماآن‌ها را تنها می‌گذاشتم تا خود پرواز را فرا گیرند.          

به سالمندان می‌آموختم باسالمند شدن نیست که مرگ فرا می‌رسد، با غفلت از زمان حال است. چه چیز‌هاکه از شما‌ها [خوانندگانم] یاد نگرفته‌ام ...                  

یاد گرفته‌ام همه می‌خواهند بر فرازقله‌ی کوه زندگی کنند و فراموش کرده‌اند مهم صعود از کوه است.

یاد گرفته‌ام وقتی نوزادی انگشت شصت پدر را در مشت می‌فشارد، او را تا ابد اسیر عشق خود می‌کند.

یاد گرفته‌ام انسان فقط زمانی حق دارد از بالا به پایین بنگرد که بخواهد یاری کند تا افتاده‌ای را از جا بلند کند. چه چیز‌ها که از شما یاد نگرفته‌ام ....

احساساتتان را همواره بیان کنید و افکارتان را اجرا. اگر می‌دانستم امروز آخرین روزی است که تو را می‌بینم، چنان محکم در آغوش می‌فشردمت تا حافظ روح توگردم.

اگر می‌دانستم این آخرین دقایقی است که تو را می‌بینم، به تو می‌گفتم«دوستت دارم» و نمی‌پنداشتم تو خود این را می‌دانی. همیشه فردایی نیست تازندگی فرصت دیگری برای جبران این غفلت‌ها به ما دهد.

کسانی را که دوست داری همیشه کنار خود داشته باش و بگو چقدر به آن‌ها علاقه و نیاز داری.مراقبشان باش. به خودت این فرصت را بده تا بگویی: «مرا ببخش»، «متاسفم»،«خواهش می‌کنم»، «ممنونم» و از تمام عبارات زیبا و مهربانی که بلدی استفاده کن.

هیچکس تو را به خاطر نخواهد آورد اگر افکارت را چون رازی در سینه محفوظ داری. خودت را مجبور به بیان آن‌ها کن. به دوستان و همه‌ی آنهایی که دوستشان داری بگو چقدر برایت ارزش دارند. اگر نگویی فردایت مثل امروز خواهد بود و روزی بااهمیت نخواهد گشت. ... . همراه با عشق

گابریل گارسیا مارکز

1. هیچ نظری تا کنون برای این مطلب ارسال نشده است، اولین نفر باشید...

   ---

   نوشتن دیدگاه

   نام و نام خانوادگی:

   آدرس ایمیل:

   متن نظر:

   کد امنیتی:

   ارسال نظر